컨텐츠 바로가기


product


현재 위치

  1. 문 학
  2. 원작 문학

이전 제품 보기

다음 제품 보기

크게보기

[P00000KY] Mistera lumo 적립금

() 해외배송 가능

Mistera lumo 기본 정보
판매가
소비자가 0원
적립금
  • 1,000 (1000.00%)
  • 무통장 결제시 적립금 ( %) 무
  • 카드 결제시 적립금 ( %) 카
  • 실시간 계좌 이체시 적립금 ( %) 실
  • 적립금 결제시 적립금 ( %) 적
  • 휴대폰 결제시 적립금 ( %) 휴
무이자할부
제조사 Julian Modest
원산지 헝가리
상품코드 P00000KY
수량

updown

국내/해외배송
SNS 상품홍보
QR코드  

이미지저장 | 코드URL복사

QR코드 보내기 페이스북으로 보내기 트위터로 보내기 미투데이로 보내기 요즘로 보내기

장바구니 담기 관심상품 등록 추천 메일 보내기

쇼핑 계속하기 바로 구매하기

event

상품상세정보

[재고 없음]


불가리아 에스페란티스토 Julian Modest의 원작 소설

 

불가리아 에스페란토 원작 작가 S-ro Julian Modest의 단편 소설 'Mistera Luma'(90쪽).

 

소설의 묘사가 매우 평이하고 쉽게 이해할수 있으며, 소설의 내용도 동양의 정취를 느낄수 있어 초급을 마친분이면 누구나 쉽게 읽을수 있으리 생각되어 추천합니다.
19편의 이야기가 모두 짧아 지루하지 않게 읽을수 있으리라 생각됩니다.
에스페란토를 배워 즐기는 방법중의 하나가 에스페란토 원작소설을 읽는 것이 아닐까요?

이 책에 담긴 단편 19편의 소설 내용을 소개하면,

1.Mistera Lumo [신비의 빛]
  고고학을 연구하는 두 친구가 겪는 황당한 사건과 우정의 갈등 사이에 고민하는 두친구

2.Zita [지타]
오페라의 배우였던 지타는 한때의 화려한 무대 생활을 뒤로하고 고향에 품에 안긴다.

3.Marionetoj [꼭두각시들]
출판사 편집장 칼로프는 젊은 소설가의 등용을 가로막고 편집장끼리 짜고 글을 실어주는 문학가의 세계를 꼭두각시 노름이라 생각하나...

4.La vojo [길]
은행원으로 일하는 나는 길에서 많은 사람을 만나고 그들과의 대화에서 나의 길은 찾아 보려한다.

5.La rozoj [장미들]
한 노인의 자연과 더불어 살아가는 모습에서 스스로를 되돌아보는 주인공은 딸에게 전해주라는 노인의 꽃다발에 감명을 받는다.

6.Kalina -fonto [칼리나-샘]
한 마을에 사는 대장장이와 방앗간 주인 딸과의 사랑을 두려워한 대장장이 아내의 청부 살인에 얽힌 이야기

7.La sinjoro instruisto [그 선생님]
전보를 전하기 위해 온 우편 배달부의 모습에서 마리나는 그녀가 소녀시절 흠모했던 국어 선생님의 모습을 발견하곤...

8.La kaŝtankolora pordo [밤색 문]
집이 곧 철거된다는 통보문을 받은 포테브교수는 그집에 얽힌 지난날의 추억을 더듬는다.

9.Aŭtuna rendevuo [가을의 만남]
느닷없이 걸려온 옛 애인의 전화를 받은 폴은 갈등끝에 그녀를 만난다.

10.La Benko [벤치]
나는 여행길에 만난 유명 연극배우로 부터 자신의 연극 활동과 배우로서의 인간적 고뇌에 대해 듣게된다.

11.La vitrino [진열창]
작은 서점에서 일하는 시골 아가씨 마리나는 서점 진열창을 통해 바깥 세상을 배우고 인생을 배우게 된다.

12.Novelo pri cigano, ursino kaj rondĉapelo [집시,암곰 그리고 둥근 모자]
기차칸에서 한 농부가 재밌게 들려준 떠돌이와 곰의 이야기

13.Hermeso malaperis [헤르메스가 살아졌다.]
여행자, 상인, 도둑을 보호한다는 그리스 신 헤르메스의 동상...

14.La bonmora edzo [좋은 습관을 가진 남편]
고등학교 1학년인 나는 첫 데이트를 하게되었는데, 약속장소에는 여학생은 나타나지 않고
훌륭한 옆집 아저씨 파스칼이 아가씨와 함께 나타나다.

15.Rememoro pri Martin [마르틴의 추억]
작가 지망생인 학생을 설득하기 위해 나선 착한 여선생님의 인간적 고뇌.

16.Infana pilko [어린 시절 공]
사진속의 나와 대화하는 우체국 직원 믈라덴의 공을 둘러싼 어린 시절의 추억담

17.La argila kamelo [점토로 만든 낙타]
한 가문의 영광과 쇠락은 그 집의 집기가 하나씩 사라지면서...

18.Ĉu la patroj ploras? [아버지들은 울까?]
아버지가 없는 나는 여름 방학이 끝나면 학급 친구들에게 아버지와 즐긴 방학 이야기를 해야하는데...

19.La Forno [난로]
나의 집 마당에는 오래된 쇠 난로가 있다. 그 난로에는 깊은 사연이 담겨있는데...

          Recenzo de Aleksandr Zagvazdin

Pol prenas sian pluvmantelon kaj foriras

Fonto: La Ondo de Esperanto
Reta ligilo al la originalo: http://www.esperanto.org/Ondo/R-mister.htm
Aldonita de A. G. (2004-10-11)

Grandaj verkistoj ne havas emon skribi en Esperanto. Kial? Kial elspezi siajn forton, menson, sentojn por ke eble kvincent homoj poste tralegu la produktaĵon de ilia furioza laboro? Do, dum grandaj verkistoj kreas en la naciaj lingvoj, la esperantan merkaton inundis senvizaĝa literaturo, mezkvalita kaj griza, kiun esperantistoj legas nur pro tio, ke ĝi estas verkita en nia kara lingvo.

En la libron Mistera lumo eniris noveloj publikigitaj en 1980-aj jaroj diversrevue. Tralegu ĉi libron kaj decidu mem, ĉu povus iu el tiuj noveloj aperi, nu, ekzemple en la revuo Junostj. Kial Junostj? Verŝajne eĉ Molodaja gvardija fuĝus for de similspecaj rakontoj. Estas paradokse, ke en Esperanto tio publikiĝas sufiĉe libere. Tiu paradokso, tamen, klarigeblas tre facile. La esperanta kulturo havas plejparte skriban formon, kaj se oni severe elektus literaturaĵojn por eldono, la esperanta literaturo kaj, sekve, ankaŭ la esperanta kulturo apenaŭ ekzistus! Do, ni diru dankon al Modest, Lorjak, Valano k.a., ke ili ne permesas estingiĝi al la torĉo de la esperanta kulturo!

La noveloj tre amike kunvivas en la libro, ĉar ilin bone kunfandigas la unueca stilo de l'aŭtoro. Uzado de abundaj simboloj, inklino al edifeco kaj arda deziro ĝisfunde klarigi al la legantoj pensojn de l'aŭtoro estas la ĉefaj trajtoj de la Modest'a verkmaniero.

Jen la novelo Mistera lumo. Arkeologo Dobrin subite en unu groto ekvidis blindigan bluan lumon, post kio li tuj ĉesigis sian karieron kaj lasis la Akademion. Lia amiko Stan ne vidis tiun lumon kaj, ne kompreninte do la vantecon de l'burokrata vivo, plu membras en la Akademio. Sed por pli komprenigi tiun ĝisoste banalan simbolon, la aŭtoro fine de l'rakonto ne forgesas meti Stanon en obskuron sur ŝtuparo pro subita elektroĉeso.

En La benko J.Modest per ĉiuj fortoj de sia animo penas sugesti al la legantoj, ke aktoroj ne devas esti ordinaraj homoj por ne kripligi la arton. Sed, forviŝinte la ŝviton de sur sia frunto, la aŭtoro tamen en la fino speciale substrekas, verŝajne, por la plej stultaj: “Mi ŝatus diri al mia kunveturanto, ke la aktoroj ne devas esti ordinaraj homoj”. Nu, dankon.

Ankoraŭ unu specifaĵo estas la fetiĉa ŝato de l'verkisto al la interrilatoj de la homoj kaj objektoj. Tralegu la titolojn: La rozoj, La kaŝtankolora pordo, La benko, La vitrino, Infana pilko, La argila kamelo, La forno. La objektoj en tiuj rakontoj ofte grave influas sur homojn, ludas iun magian rolon. Tiel manifestiĝas la inklino de J.Modest al primitiva simbolismo, aŭ li volas tiamaniere kompensi la nekapablon plenvalore bildigi homajn karakterojn.

Normale la homoj ne ŝatas edifajn parolojn. Certe, al kiu plaĉas, kiam oni edukas iun? Sed J.Modest timas nenion, kaj moralaĵoj abundas en la volumeto. En La bonmora edzo ĉiuj laŭdas la modelan edzon Pascal, sed la aŭtoro montras al ni, ke masko de modela persono ofte povas kovri vizaĝon de malhonestulo: jes, la bonmora edzo kaŝe flirtas kun knabinoj, aĉulo. Kaj, certe, fine de la rakonto la novelisto ne forgesas noti, ke apud la restoracia tablo, super la oĉjo Pascal pendas du majestaj cervaj kornoj.

La temo de Aŭtuna rendevuo tre popularas inter la esperantaj verkistoj, kiuj evidente opinias malŝaton al la tro facile akirebla virina amo unu el la plej gravaj virtoj de la viroj. Ankaŭ ĉi tie la protagonisto eltenas am-atakon de virino, kiu arde senvestiĝas antaŭ li… sed Pol prenas sian pluvmantelon kaj foriras. Hura! Venkis la moralo, venkis la familio!

Do, kondutu bone, kamaradoj, trovu vian vojon, ne adultu kaj ne ŝanĝu viajn idealojn kontraŭ la kariero, aŭto, ĝardeno kaj loĝejo.

===============================================

Fonto: Literatura Foiro, 113, jun 1988
Reta ligilo al la originalo: http://esperanto.net/literaturo/lf/misterlumrec.html
Aldonita de A. G. (2004-10-11)

Laŭ proverbo kaj laŭ evidenta vero, ke mondo ekzistas ekster Verono, oni povas sperti la buntan aron de la facetoj, kiun konsistigas (ankaŭ per la esperanta literaturo) la riĉaj kaj tre diversaj aspektoj de ni homoj. Kelkaj poetoj bildigis nian teran globon esti kvazaŭ vasta ĝardeno, en kiu miriad-nombre kreskas ege malsimilaj plantoj, aŭ tre similaj, tamen posedante ĉiu sian propran individuecon. Impone belaj aŭ interesaj floroj iuloke pimpe pompas, dum aliloke la samaj specioj nur vegetas kiel eble naŭza fiherbo; en ambaŭ kazoj tio dependas de cirkonstancoj, de la karakteroj de grundo, de klimato, ekologiaj kondiĉoj kaj de multo alia. Kelkafoje internaj fortoj efikas en ĉeloj, foje pozitive, dum aliaj fojoj tute male: ĉio ĉi same kiel ĉe homoj kaj en iliaj socioj dum la tempoj. Kondiĉo por florado aŭ mizero estas ke ie regis, regas despotismo, aŭtokratio - foje klera, dum eble najbarloke pli malpli regis, regas demokratio, racionalismo aŭ aliaj ismoj. En multaj socioj havas la povon edukita stulto; multaj ĝiaj anoj ofte opinias (pli ĝuste kredas) ke esperanto estas nur lingva projekto, ili en sia edukita stulteco ne scias, ke ĝi estas socia realaĵo, geografie maldensa sed vasta socio kun multa kulturo, ekzemple literaturo. En ĝi aperas ade novaj verdaj ŝosoj. Jen pri iu el ili.

En novelaro originale verkita en esperanto: Mistera lumo, de Julian Modest, la legantoj povas resperti parton de bunta aro da facetoj el la homara vivado kaj parton de la spertoj de individua homo. Per sia kapablo plurakonti li igas nin sciaj kion li iel travivis, travivas dum sia ekzisto kaj kiel tio efikas al lia interna vivo, en artisma prilaboro.

Por nur aludi al la titola novelo: vi renkontas du arkeologojn, la rakonta Stan kaj lia amika kolego Dobrin. Ili survoje al arkeologia esplorejo suferas pluvan atakon kaj serĉas ŝirmon en groto de marbordaj rokoj. Dobrin eniras la unua. Stan memoras: Nur post sekundo min skuis terura krio. Kiam mi enpaŝis la obskuran groton mi trovis Dobrinon kuŝanta kaj senmova. Konsternite mi eltiris lin eksteren. Kio okazis?... Mi kuŝigis lin sub arbon, sur la humidan teron. Nenion li vidis. Kial li blindiĝis?

Ĉu ni divenu kiel eblon, ke Dobrin en la lummanko hazarde puŝis sian kapon kontraŭ rokparton? Tio ne necese donas eksteran efikon de ekzemple haŭta deskrapo, sed tamen povas efiki internen kiel ekzemple Amaraŭso fuĝa: provizora blindeco kaŭzita de arteria spasmo. Alia hazardo estus, ke ĝuste en tiu momento efikis ia embolio: eroj da sanga koagulaĵo provizore baras la arterion en la cerbo. Povas esti, ke vi trovas alian solvon de la enigmo kaj mistero! Ĉirkaŭ tiu centra temo la verkisto kreas priskribojn de flankaj epizodoj, kiuj igas la rakonton novelo, literaturo.

Liaj dek ok aliaj noveloj prezentas ĉiu sian etoson, kies valoron vi mem propraokule ĝuu!

La stilo de Julian Modest spegulas lian emon iom eksperimenti surbaze de bona regado lingva. Cetere li montras sin esti (bilde dirite) floro kun siaj propraj valoro kaj elradiado. En li loĝas ĝojo pro lia irado sur nia tero, sed kelkaj liaj travivaĵoj ekscitis lin, igis lin senti koleron pro strangaj, ofte kapricaj kaj ĉagrenaj spertoj. Observu al kio mi aludas.

Lia teksto fluas trafe kun nuancoj de sentemo kaj komprenemo, foje tre koncize: Pro frosto ŝiaj molaj vangoj rozas. Monotonas la pejzaĝoj. Neniu scias kiu, kiam skulptis lin. ...ne ĉiuj povas kreski korbopilkistoj. Li sonĝis grandan blankan ŝipon. ...prefere babili en iu drinkejo ol reveni hejmen. Ĉiuj laboras ion (?).

Por nordano la noveloj de Julian Modest montras lingvajn facetojn, interesajn sed fremdajn. Al ŝi/li nekonatas preskaŭ folklora proverbo, ke nur tiu viro povas fari bonan fajron, kiu iam kisis ciganinon! Temas pri hejto en forno, kiu en Bulgario evidente povas kanti kiel najtingalo. Pluvo tamburas, kvazaŭ iu sur ladon degrajnigus maizon ĉe ni estus pizoj, aŭ hajlo. Ni brosas, dum aliloke oni lavas la dentojn. En pluraj lokoj en la noveloj la meblaro amplekas ankaŭ kredencon, kiam ni havas vitrinon aŭ vitroŝrankon. En novelo Infana pilko demandas flava foto de li mem kiel knabo, kiel li fartas. Dankon, bone - respondis sendezire (ĉu nevolonte?) Mladen. Nordano eble kontemplas la futuron, sed ne etan portreton eĉ de Dostojevskij. Bati ursinon per kornusbastono (?) nepre estas nekonata afero por mi; ĉu io folklora? Kiel guzlo rolanta en sama novelo, en kiu tre aktuale la pafbatafoj inter Irano kaj Irako daŭras, laŭ voĉo de radio. Mirinde se eta kaj iomete akra nazo eligas fajnan artismemon, kaj se travivaĵoj blankigis lian antracitan hararon (karbonigran). La lastaj sunradioj similis al tranĉiloj enigitaj en grandegan varman panon ne estas eŭfemisma, kaj verŝajne ne estas imagebla por multaj, sed ja inka fono de marta ĉielo, kiel ankaŭ la en si mem stranga esprimo: senti ardan bruligan soifon. Ĉu oni konstatu, ke universitato identas kun Scienca Akademio en esperanto?

Koboldumas relative malmultaj preseraroj kaj lingvaj malglataĵoj, jen kelkaj: stele estu ŝtele; kie malaperis ŝia longa hararo verŝajne estu: kien; ŝtuparoj estu nur: ŝtupoj; Neniam plu neniu malfermos supozeble: iu. Laŭdo pro nemultaj participoj!

Imagu nur: en la novelo Aŭtuna rendevuo aperas raraĵo - preskaŭ pruda viro!!

La libro aspektas alloge. Belaĵo de pentristino Rita Lovag kovras la enhavoriĉan novelaron. Legu ĝin kaj iĝu kulture pli riĉa mondano.

=======================================

Reta ligilo al la originalo: http://esperanto.net/literaturo/uea/besthomrec.html
Aldonita de A. G. (2004-10-11)

Bestoj kaj homoj. Bernard Golden. Pizo: Edistudio, 1987. 137p. 2lcm. 27,00 gld.

Patrina koro. Nevena Nedelĉeva. La Laguna/Roterdamo: J. Régulo kaj UEA,1975/1988 (preso/eldono). Beletraj Kajeroj nro 47. 147p, l7cm. 12,00 gld.

Mistera lumo. Julian Modest. Budapest: Hungara EsperantoAsocio, 1987. 90p. 20cm. 12,00 gld.

Esperantistaj prozistoj verkas pli da rakontoj ol da romanoj. Por produkti rakonton, ĝenerale necesas malpli da tempo. Rakontoj facile trovas lokon en la movadaj revuoj, kiuj volonte regalas siajn legantojn per paŭzoj da fikcio inter klubaj raportoj kaj strategiaj planoj. Rakontoj, fine, povas profiti duan vivon en libra formo, kiam ili atingas nombron sufiĉan por iĝi kolekto. Tiel formiĝis ankaŭ la tri recenzataj rakontaroj. Du el ili aperis en la jubilea jaro, dum Patrina koro havas daton 1975, sed, pro la sortovicoj de la eldonejo Stafeto, nur lastatempe surmerkatiĝis,

La rakontemo de Bernard Golden naskiĝas en ekzotaj aŭ nekutimaj panoramoj, Faktoj okazas sur scenejoj kiel eble plej malproksimaj de la ĉiutaga vivo, personoj rolas en turisma, esplora ekzisto. La libro-titolo, Bestoj kaj homoj, trovas sian klarigon en la unua el la 13 rakontoj, La aŭtoro prezentas ĝian malheroon kiel personon malagrablan, vulgaran, minacan, danĝeran; sume, abomenindan. En la fino de la rakonto, la ulo sinmortigas: ĉu estas bestoj aŭ homoj la kunuloj, kiuj ne kapablis kompreni lin? Forta kulposento pezu sur la aŭtoro mem, kiu pentris lin tute senkompate.

Golden verkas senerare, eĉ foje elegante. Sed lia maniero kunmeti historiojn malofte evitas kliŝajn sinsekvojn de priskriboj kaj dialogoj. Li do pli bone sukcesas en rigida rakonta formo kiel fabelo: "La nekonstruebla turo", ekzemple, bone amuzas, ankaŭ ĉar ĝi disvolviĝas en... Volapukio.

Male, la temoj de Patrina koro venas el la ĉiutaga vivo. La stilo de Nevena Nedelĉeva kapablas veki emociojn, la simpleco de ŝia lingvo sugestas superan verkistan lerton. Bedaŭrinde, moralecaj intencoj multe pezas sur la 13 rakontoj kaj 2 teatraĵetoj, kiuj konsistigas la kolekton. Kvankam ankaŭ Esperanto ĉefrolas en la programitaj moralinstruoj, la leganto dronas en siropan etoson de artefarita optimismo. Kiel domaĝe, ke perfekta interplektado de dialogo kaj belege aluditaj travivaĵoj, ekzemple ĉe "En kunveno", nur servas la sloganan mesaĝon, ke oni ne flustru kaj krokodilu ĉeestante Esperantajn prelegojn!

La rakonto "Mistera lumo", kiu donas la titolon al la 19-era kolekto de Julian Modest, sukcese elvokas la momenton hazardan kaj sekretan, kiam decidiĝas gravaj ŝanĝoj en la vivo de homo. Temas pri sperto netransdonebla eĉ al amiko, pri evento aŭ ekkompreno, kies okazado senrevene modifas ekziston: en la metaforo de Modest, "blindiga, blua lumo".

En pluraj el la rakontoj de Julian Modest, aŭ infanoj rolas, aŭ infanaĝaj rememoroj elvokas faktojn kaj personojn. Foje ĉio komenciĝas de objekto, de senmova aĵo posedanta propran historion. Ambaŭ trajtoj, infana rigardo kaj objekto kiel atestaĵo de pasemaj epokoj kaj homoj, troviĝas en la rakonto "La argila kamelo", kie konstrua lerteco, simpla kaj preciza lingvo, homa partopreno kaj klarvida sento de la tempofluo kuniĝas por krei veran juvelon.

=============================

Recenzo de Sten Johansson

Mistera fino

Reta ligilo al la originalo: http://esperanto.net/literaturo/novel/novlibr/misteralumorec.html
Aldonita de A. G. (2004-10-11)

Ĉe noveletoj tre gravas la fino. Ju pli mallongas la novelo, des pli ĝi dependas de bone trovita fino, nek troa, nek maltroa. Eĉ se ĝi havas netradician finon ne eksplicitan, tre gravas ke tiu estu konvene tajlita.

Mistera lumo, la unua novelaro de Julian Modest, plumnomo de Georgi Mihalkov, enhavas dek naŭ noveletojn, el kiuj kelkaj ampleksas nur du paĝojn. Apenaŭ duono el ili havas funkciantan finon. Iuj, ekz. Marionetoj, tute malhavas finon. Ĉe aliaj, ekz. La vitrino, la verkisto tro evidente konkludas la mesaĝon de sia rakonto. Kelkaj finoj estas tro stultaj, kiel en La benko, tro abruptaj, kiel en Aŭtuna rendevuo, aŭ ne koheraj, kiel en Ĉu la patroj ploras? Evidente Julian Modest ne havis sufiĉan sperton pri kio bone efikas al la legantoj.

Ankaŭ en la ĝenerala rakontado oni rimarkas nesufiĉan lertecon de la aŭtoro. Ofte la noveloj estas naivaj, kio en si mem ne estas grava peko, sed la rezulton ĝenas ia manko de prijuĝa kapablo ĉe la verkisto. Jen li tro detale klarigas tion, kion la leganto jam intuis, jen li male lasas enigmojn supozeble senintencajn. Iufoje oni demandas sin, ĉu komika efiko estas intencita aŭ ne: "Tiuj homoj jam neniun salutas humile, kun levita ĉapelo. Ili havas ĉion, pianojn, magnetofonojn, porkojn." (p. 14)

Ĉi diversaj mallertaĵoj kaj misdozitaj rimedoj estas des pli bedaŭrindaj, ĉar Julian Modest evidente havas propran temaron, stilon kaj etoson, kiu meritus pli trafan plenumon. Jen kaj jen li tamen trovas konvenan formon de siaj verketoj. Laŭ mia opinio li plej bone sukcesas, elirante el iu aparta, konkreta objekto. Rakontante ĝian historion, li prezentas ankaŭ homojn, iliajn ligojn al tiu objekto kaj rilatojn inter si. Tia ekzemplo estas La argila kamelo, originala rakonto kiu havas la bonan econ (nekutiman ĉe Modest) ne interpreti la okazaĵojn, sed lasi la interpretadon al la leganto. Strange, ĝia stilo tamen estas pli seka ol en pluraj malpli bonaj noveloj de Modest. Ankaŭ La forno baziĝas sur simila ideo, kun bona rezulto, kiun nur parte detruas tro konkluda lasta alineo.

Al mi estas granda enigmo, kial esperantistoj el diversaj partoj de la mondo tiel persiste kaj obstine konservas siajn Esperantajn dialektaĵojn. En mia lando ili rifuzas forlasi la idiotismon "staras en la gazeto, ke...". En Francio ili konkuras pri kiom da "la" eblas enŝovi en unu solan frazon. Kaj en orienta Eŭropo ili disvolvis kaj ameme flegas sian apartan variaĵon de la lingvo ial nomata internacia. La bulgaro Mihalkov, vivanta en Budapeŝto dum la verkado de ĉi noveloj, por certigi la purecon de sia orienta Esperanto elektis hungarajn eldoniston, redaktoron, "respondecan gvidanton" (estus interese koni ties taskojn...) kaj lingvan revizianton. Ne demandu min, kial hungaroj kaj slavlingvanoj flegas la samajn misaĵojn, ĉar ankaŭ tio superas mian komprenkapablon. Ĉiuokaze, en la novelaro zorge konserviĝis la oftega uzado de -us post adverba kvazaŭ - ekzemple en "ŝiaj verdaj ruzaj okuletoj (...) nun kvazaŭ ne rimarkus lin" (p. 41). Same restas la misuzo de "ĝis kiam" en la senco dum (p. 50), la rezigno de subjekto en subpropozicioj ("iuj el ili, kiam rimarkis ankaŭ ŝin, milde ekridetis al ŝi" - p. 53), la plene nelogika uzo de "ni kun" en la senco mi kaj (p. 79), kaj la preferado de "apenaŭ ne" anstataŭ simpla preskaŭ (p. 88). El la kliŝa stoko ŝajne mankas nur la duobla neado. Kiu legis multajn tekstojn de orienteŭropaj esperantistoj, tiu tuj rekonas ĉiujn ĉi apartaĵojn kaj espereble ne miskomprenas ilin. Tamen oni rajtas demandi sin, kial tiel zorge konservi ĉi paroĥisman lingvaĵon. Por homo nekutimiĝinta, povus eĉ okazi miskomprenoj. Imagu, se iu dirus al vi "restu ĉi tie, ĝis kiam la trafiklumo ruĝas" - laŭvorta interpreto povus esti fatala. Se iu "trinkis ne unu glason da vodko" li povus laŭ sveda interpreto esti abstinulo (ne unu = nul), sed laŭ slava kompreno drinkulo (ne unu = pluraj). Alia interesa sperto eble trafus okcidentanon, kiu vizitante rusajn geedzojn vespere aŭdas la malavaran gastiganton diri "nu, jam estas tempo, ke ni kun la edzino enlitiĝu".

Se mia kritiko pri Mistera lumo iel donus la impreson, ke ĝi malfacile legiĝas, tio estus misa interpreto. Male, oni tre facile legas kaj digestas ĝin. Eble tamen ĝi ne lasos tre longdaŭran spuron en la memoro.

 

 

 

배송 정보

  • 배송 방법 : 빠른등기
  • 배송 지역 : 전국지역
  • 배송 비용 : 3,000원
  • 배송 기간 : 2일 ~ 3일
  • 배송 안내 :


서비스 문의

에스페란토 도서 구입과 관련하여 불편사항이 있으시면 010-3340-5936으로 연락주시면 감사하겠습니다.

상품 사용 후기

상품의 사용후기를 적어주세요.

게시물이 없습니다

모두 보기 사용 후기 쓰기

상품 Q&A

상품에 대해 궁금한 점을 해결해 드립니다.

게시물이 없습니다

모두 보기 상품 Q & A 쓰기